'Do zobaczenia, chłopcy' jest w pewnym sensie wypadową filmów 'Lacombe Lucien' i 'Szmery w sercu', z którymi zresztą mógłby tworzyć zgrabną trylogię o dorastaniu, zwłaszcza, że podobieństw nie trzeba długo szukać. W każdym z tych trzech wypadków Malle cofa się w czasie i protagonistami czyni nastolatków, którzy z takich czy innych względów stanąć muszą w obliczu dorosłości. Laurent ('Szmery...') odkrywa własną seksualność, Lucien ('Lacombe...') zostaje niemieckim kolaborantem, ale w przypadku Juliena jest to sprawa zdecydowanie bardziej złożona. To osobisty film, oparty na prawdziwych doświadczeniach samego reżysera, którego alter ego przyjmuje właśnie postać Juliena. Malle nie wykorzystuje jednak tej sytuacji do snucia nostalgicznych wspomnień, ale podejmuje kolejny ciekawy temat - okrucieństwa wojny. Prawdziwe mistrzostwo kryje się w jego ukazaniu - mimo iż Malle osadza akcję filmu podczas Drugiej Wojny Światowej, nie zobaczymy tu linii frontu czy krwawego cierpienia niewinnych, do których przyzwyczaiła nas konwencja tego typu kina. Esencja tej konwencji zawarta jest na dobrą sprawę w płynącym z offu zdaniu wieńczącym cały film, która nie tylko jest szalenie emocjonalna, ale także daje lepszy obraz niesprawiedliwości i okrucieństwa Holokaustu niż niejeden soczystszy w akcję dramat wojenny.

Przy okazji jest to doskonały obraz dzieciństwa i przyjaźni. Julien zaprzyjaźnia się z żydowskim chłopcem, którego księża ukryli w jego katolickiej szkole. Początkowa rywalizacja z wrażliwym i uzdolnionym Jeanem szybko przeradza się w przyjaźń, w kontekście której młody Julien zaczyna lepiej rozumieć ówczesny świat. Kształtują się w nim pewne ideały - np. poprzez lekturę Szeherezady czy seans 'Imigranta' Chaplina chłopak zdaje sobie sprawę, że bohater może być niewolnikiem, że może nie mieć grosza przy duszy. W Julienie rodzi się też pewna świadomość - teraz inaczej będzie spoglądać choćby na represje jakie dotykają Żydów, świat widzieć będzie poprzez wartości jakie wielu umykają. Nie sposób nie odnieść tej postaci i filmowych wydarzeń do osoby samego reżysera, który na przestrzeni kilku dekad udowodnił, że jest jednym z najlepszych, najodważniejszych, a przy tym najbardziej subtelnych i uważnych reżyserów, jakimi szczycić mogło się francuskie kino.