Pozornie to dramat starca jakich wiele od "Piętna śmierci" do "Schmidta". Jednak realizacja, sposób opowiedzenia tej historii wynoszą film na wyższy poziom.

Zachwycająca jest liryka tego filmu. Długie ujęcia, wewnętrzny monolog - to wszystko wypada naturalnie i bezpretensjonalnie. No i to opowiadanie oberazem. Po co słowa, po co paplanina. W jednej z pierwszych scen świeżo upieczona panna młoda, córka głównego bohatera, żegna się z rodzicami przed odjazdem. Scena oczywiście kręcona na jednym ujęciu. Córka wychodzi z kadru, słychać jak wsiada do samochodu i wydaje się, że to koniec sceny. Nagle samochód cofa, wraca do kadru po jeszcze jedną osobę, a na przednim siedzeniu widać płaczącą pannę młodą. Czysta poezja dla cierpliwego i uważnego widza.

Piękny to film o człowieku, który sądził, że nikt go nie potrzebuje i sam nikogo nie potrzebuje. Lecz jeszcze przez moment uwierzył, że jest inaczej.

9/10 ale ocena może raczej tylko wzrosnąć.