Jestem bardzo miło zaskoczona tym, jak ten film w ogóle wygląda, bo widać, że twórcy poświęcili mnóstwo uwagi kwestiom technicznym. Zresztą już pierwszy kadr jest fantastyczny – kamera lekko od dołu i granatowe, ciężkie chmury, które od początku zwiastują katastrofę. To napięcie, które towarzyszy seansowi, wynika nie tylko z bardzo dobrej roli Bartosza Bieleni, ale również właśnie z kolorystyki, która jest zimna i światła, którego często brakuje. Postacie nie wypadają w nim korzystnie, co też sprawia, że trudno je polubić.

Wiem, że to skrajny przykład, ale w komediach romantycznych twarze są jasne, dobrze oświetlone – wszystko po to, żeby bohaterowie wyglądali jak najlepiej i przyciągali wzrok. Tutaj są surowi, wychodzą instynkty. Dodatkowo pojawia się delikatne ziarno, które „postarza” produkcję, przez co ten klimat przełomu 1999/2000 roku jest jeszcze mocniej zaakcentowany. Oczywiście efekt jest wzmocniony przez bardzo dobrą scenografię i wycinki scen „z dawnych czasów”, które pojawiają się na ekranach.

Mam jednak spory problem z fabułą, bo chociaż sam koncept jak najbardziej „kupuję”, a gra psychologiczna, w którą wciąga nas Sebastian, jest dobrze przeprowadzona, to brakowało mi kropki nad „i”, domknięcia. Mam wrażenie, że można było to lepiej poprowadzić. Nie chcę tutaj spoilerować, ale zapowiadało się, że film będzie miał sporą głębię, a ostatecznie im dalej w las, tym jej mniej.

Nie zmienia to faktu, że „Prime Time” zasługuje na uwagę. Więcej opowiadam tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=SLwZfyGqadc