Szaleństwo wbrew rozsądkowi - to mogłoby być podsumowanie roboty (bynajmniej nie była to "piękna praca") Claire Denis przy tym filmie. Nic w tym filmie się nie klei, wątki i postacie są porzucane w zupełnie demencyjny sposób. Jednostajna, ilustracyjna muzyka, koszmarne zdjęcia, a zwłaszcza dialogi zostawiają widza jak po uderzeniu pioruna (o błyskawicę pierwszeństwa mogą bić się tyrada bohatera granego przez Lindona do swojego syna i dialog przed i po usiłowaniu cudzołożnego gwałtu analnego). Jest prawdziwe jak pięćset sześćdziesiąty czwarty odcinek "Ukrytej prawdy".

Ale żeby nie być tak strasznie złośliwym, to muszę przyznać, że Binoche potrafi nawet w tak koszmarnym scenariuszu jakoś ugrać. No i na pewno byłby to bardzo dobry film, gdyby był świadomie realizowany w kluczu parodystycznym.

No cóż, widać, że film zdecydowanie nie przypadł Ci do gustu. Dla mnie jest to spójna historia.

Francuska zgnilizna