Jak dla mnie jest to film kompletnie nieudany! Film, w którym forma góruje nad treścią w sposób przygniatający, który momentami bardzo nudzi. Jest to o tyle dziwne, gdyż wcześniej zaciekawiły mnie francuskie dzieła nowej fali. W tym przypadku jednak uznałem "Kochanków" za niewypał w swoim subiektywnym odczuciu.
Może i nie jest to film pozbawiony plusów, co oczywiste. A do takich zaliczyłbym mimo wszystko rolę Jeanne Moreau oraz sposób obrazowania reżysera, zdjęcia, poprzez które można zobaczyć narastanie znudzenia głównej bohaterki skonwencjonalizowanym życiem (aczkolwiek wprowadzenie komentującej odczucia bohaterki narratorki jest moim zdaniem zabiegiem nieudanym).
Wielu zauważa w tym filmie powtarzające się nawiązania do bovaryzmu jako postawy światopoglądowej uwidocznionej przez bohaterkę. Właśnie ta kwestia rozczarowała mnie najbardziej, bo i mi wpadły na myśl skojarzenia Jeanne do Pani Bovary w trakcie seansu. W książce "Cóż wiesz o pięknem? Szkice o literaturze, języku, muzyce i filmie" natknąłem się swego czasu na świetny artykuł porównawczy w kwestii bovaryzmu na przykładzie bohaterek dwóch filmów- "Piękności dnia" Bunuela oraz "Pianistki" Haneke'go. Podczas seansu porównanie więc nasunęło się samo. Sposób pokazania znudzenia nowomieszczańskim życiem zarówno na przykładzie Deneuve, jak i Huppert jest o wiele ciekawszy. O ile w "Kochankach" nie zauważyłem specjalnie fabuły jako takiej, o tyle w obu powyższych dziełach jest ona dość wyraźna i rozbudowana (choć "Pianistka" jako film całościowo nie wzbudził we mnie aż tak bardzo pozytywnych odczuć. W przeciwieństwie do wyśmienitej narracji fabularnej "Piękności dnia").
Może i "Kochankowie" to bardziej "kino kobiece", dlatego miałem takie odczucia po zakończeniu seansu, choć zawsze byłem ostrożny w takim klasyfikowaniu filmów. Nie zmienia to faktu, że moim odczuciu "Kochankowie" na tle europejskiego awangardowego kina końca lat 50. po prostu niczym się nie wyróżniają. Pozdrawiam.