je suis fatigue.. to także najczęściej powtarzane przeze mnie zdanie na lekcjach języka francuskiego w szkole średniej, ale nie w tym rzecz..

czego się nie robi dla kilku chwil błogiego zapomnienia.. poczciwa dżulietka, dziecko nadziei zaplątane w pajęczynie codzienności, poszukuje miłości tam gdzie nie powinna. jest jako ta bohaterka z przypowieści, która zgubiwszy w nocy na ulicy spinkę od koszuli szuka jej na innej ulicy wprawdzie, za to pod latarnią, bo tylko tam jest jasno. ale na szczęście jest konsekwentna. kiedy tylko zwietrzy jakiś podstęp, przetrzepie cały teren i upewni się, że nie znajdzie jej tam gdzie jej na pewno nie ma (scena z podpatrzonym gestem francois to esencja) to nie ma przebacz - pakuje manatki i odchodzi natychmiast, zrozpaczona wprawdzie, ale z podniesionym czołem. ufa swojej intuicji. i nadspodziewanie szybko odzyskuje wesołość. rozkwita tylko, kiedy czuje się kochana, tak jak każda kobieta zresztą. ale też: ze skłonnościami. do przykrywania rzeczywistości własnymi romantycznymi i życzeniowymi rojeniami (tu z kolei ostatnia scena z żerardem będzie esencjonalna). słowem: nie wiem jak głupim trzeba być debilem, aby się w niej nie zakochiwać, co rusz, co krok, od nowa.