Jak można historię tej psychopatycznej obsesji porównywać do np. "Dumy i uprzedzenia"? To jakieś totalne nieporozumienie. Przede wszystkim, oglądając film ciężko było mi uwierzyć że Kathy szczerze kocha Heathcliffa, według mnie bardziej traktowała go jako towarzysza do zabaw (kiedy było dobrze) lub przyjaciela (kiedy było źle). Ale prawdopodobnie jest to kwestia słabej gry aktorskiej Binoche. Natomiast to co mnie bardziej przeraza to romantyzowanie Heathcliffa, który po śmieci Kathy traci zmysły i znęca się nad wszystkimi po kolei. Gdyby był normalny i szanował pamięć ukochanej, nie uprowadziłby jej córki i przede wszystkim - gdyby był dobrym człowiekiem,nie doprowadziłby do śmieci żony. W skrócie - dla mnie Wichrowe Wzgórza to nie jest historia wielkiej miłości,tylko chorej obsesji. Nie polecam, romantyzowanie takich "dzieł"niesie za sobą tragiczne skutki, gdyż ludzie nie potrafią potem odróżnić miłości od obsesji oraz dostrzegać czerwonych flag u drugiej osoby, co normalizuje patologiczne zachowania i slogany typu "łobuz kocha najbardziej".