"Camille Claudel, 1915" jest dziełem w którym można się zupełnie zgubić. Tylko postaci po jakimś czasie daja się w łatwy sposób scharakteryzować. Tymczasem reszta scen pozostaje zagadkami do tak wielorakiej interpretacji, iż trudno ułożyć ją w spójną całość.
Fragmentem, który idealnie odzwierciedla cały seans jest "próba przedstawienia", którą ogląda bohaterka. Na początku czuje ona radość z uczestnictwa w realnie zabawnej scenie, później przechodzi ona w gorycz by z czasem zamienić się w dziki szał, a na końcu stopniowo się uspokajać. Ta specyficzna szarża aktorska jest dla mnie odbiciem słabej roli Knightley w "Niebezpiecznej metodzie". Zaś sens przytoczonego wydarzenia wydaje się niezrozumiały. Reżyser chciał ukazać, że bohaterka jest nieodłączną częścią świata zamieszkałego przez umysłowo chorych? A może wyraził jej pogardę do tej społeczności? Czyżby odgrywana scena przypomniała jej dawne relacje z Rodinem? Nie mam najmniejszego pojęcia, bo dowolność interpretacji jest tak duża, iż ukazane sceny stają się mówić o wszystkim i jednocześnie o niczym.
Dopiero gdy postaci otwierają usta wiemy co tak na prawdę czują. Niestety na to trzeba czekać zazwyczaj bardzo długo.
Dobrze wykonany, nieźle zagrany (Binoche przesadza, ale tylko czasami) lecz zupełnie nieprzekonywujący film. Zmusił mnie do kilku refleksji, z których nic nie wynikło. To raczej nie jest dobra rekomendacja.